İlk okuduğum Murakami kitabının kısacık bir hikaye olmasını hayal etmemiştim. Ancak hem kütüphanede okuma dürtülerimi sürekli kamçılayan birden fazla kitap olduğu, hem de bu zamana kadar bir Haruki Murakami kitabı edinmemiş olduğum için kısmet Tuhaf Kütüphaneye oldu. Epey kısa bir hikaye ile Murakami'nin zihin akışına merhaba demek şaşırtıcı oldu. Ancak baskısı ve cildiyle birlikte değerlendirdiğinizde bir romanmış gibi davranabiliyorsunuz. Bugün size Doğan Kitap tarafından yayınlanan ciltli, kuşe kağıda basılmış 72 sayfalık bir kitapla merhaba diyorum. Elbette 72 sayfa denildiği zaman, okuyacağınız metnin bu kadar olmayacağını belirtmeliyim. Çünkü kitabın her sayfasında hikayeyi destekleyen illüstrasyonlar olduğu gibi, kitabın içeriğini, puntosunu, genişliğini düşünmeksizin, ham haliyle ne kadarlık bir şeyle karşı karşıyayız derseniz, normal basımda taş çatlasa 20-25 sayfa tutabilecek bir kitaptan bahsediyor olduğumu söyleyeyim. Bu yüzden kitabı okumak için ayırmanız gereken zaman bir saat ve belki de daha azı.  Murakami okumaya başka bir kitabı ile başlamalı mıydım bilmiyorum? Bu konuda tavsiyelerinize açığım. Murakami sadece bu hikayesiyle yargılamak yetersiz olacaksa da, çok farklı bir zihin akışına sahip. Yazılan cümleleri ilk okuduğunuzda sıradan bir şekilde akıp gidiyormuş gibi hissediyorsunuz. Bununla birlikte kitabın kapağını kapattığınızda anlam veremediğiniz bir beyin fırtınası başlıyor. Bunun sebebinin de okuduğunuz kitap ve Murakami'nin üslubu olduğunu hemen kavrayamıyorsunuz. Bu kısa romanın kurgusu, ilgi çekici, karanlık ve insan bilincindeki çukurların oluşturduğu kuyuların dibindeki su gibi. Bir yandan rahatsız edici bir kokusu var; ancak bu tip kısa ama merak uyandırıcı hikayelere karşı duyduğunuz susuzluktan dolayı o kokuya aldırmadan bir çırpıda içiveriyorsunuz suyu. Sonuç olarak hayatınızı kurtarmayacak ve fakat boş zamanınızı rahatlıkla kaplayacak bir kitap istiyorsanız, kalın romanlara da yanaşmaya hiç niyetiniz yoksa, okumanız için tavsiye edilir.

Kitaplarla kalın.