mutlu sonla biten
intihar şiirleri yazmak istiyorum sana ben
ayışığı gölgeleri büyütmeden
ve
son kuşlar gitmeden
sana gelmek istiyorum

biliyorum
çok zor geçecek bu kış
ihtiyar balıkçıdan duydum bunu
çingene palamutları erken indi tezgaha dedi
ve karabataklar çoktan geldi göle
....
....
....
bir kadın sevmiştim ben
o beni hiç sevmedi
görseydi
ki tanısaydı
biliyorum
çok severdi

tuza yara
tuza merhem
acıya
ve bala müşkül bir kadın

yazık ki çocuktum
yüreğimin
kuş kafesinden kaçırdım onu bir gece yarısı
bir apartmanın
dördüncü katından aşağıya ittim onu
parmaklarımın arasından bulutlara göçtü
seksenlerdi

ve sen
henüz bebektin

ben genç değildim henüz

onun kırkıncı odasında kaldım ben
onun
bütün arka bahçelerini gezdim
’ey iki adımlık yerküre’
seni çok çalıştım
seni bildim ben

anlamak
ve anlaşılmak üzerine yazılan
bütün şiirleri hatim ettim
inan bana
hiç biri senin kadar güzel değildi

eskiden
senin oturduğun şu semt var ya hani
bu gece oraya gelip
bütün evlerin çatılarına çıkasım
ve kiremitlerin hepsine
bir bir seni çok seviyorum diye yazasım var

(laf aramızda umuyorum biri düşer o koca kafana)

aşkın hacmini
keraat cetvellerine sorduğumda
yaşım on beşti benim
gel zaman oldum
git zaman
boşuna yormuşum kendimi

sevmenin
basit ve anlaşılabilir bir şey olduğunu
beş yüz yaşına geldiğimde öğrendim ben
ve henüz vakit varken
sev gitsin beni diyesim var sana

gerçeğin kendisine
efendilik edeceksek eğer
ram olacaksak
ki ziyan olduk demektir bu
ki şiirin kendisi gerçektir
ve şuracıkta durur
senin almanı bekler o
yani okuyanındır şiir
ben sadece aracıyım
ikinci el pazarının
üçüncül şahsıyım ben

şiirse
onun efendisi

senin boynundan
iki göğüs arana inen o yol yok mu hani
şu ateşin bulunduğu dağın
arka yamaçlarındaki şu kocaman vadi
derin koyaklardan inen
ilk kar suları
ve
bir kaç yaramaz sözcüğe kurban edildi oralar

sen
tutkulu şiirlerdeki
o muhteşem kadını merak etmiştin oysa
beni değil
bir insan
nasıl böyle sevilir demiştin

bilmediğin bir şey vardı
ben onu çok sevmiştim

bir ölüyü sevmiştim vesselam

sen bunu hiç bir zaman anlamadın
hangi yol bilemedin
ve yine söylüyorum
ki hiç bir yol
inan senin kadar güzel
ve inan senin kadar kimsesiz
ve inan senin kadar
biçare değil

hangi yol gerçeğin kendisidir ki
kimler karar vericidir
sen iyisi mi
bir tutam şiir ol
bir kuble şarkı
kendi şarkını kendi içinde tut
onları kimseye okuma
alıcı kuşlar görür
hoyrat eller tutar
farkında değilsin yazık
gerçek olan
içinde taşıdığın
ve
içinde yaşadığındır
gerisi teferruattır

yani
elle tutulan
yani
gözle görülen şeylerdir
......
......

n.m’ ya saygıyla