ben öylece

yere serilip yatıyordum

kenarımdan uçup giden kuşlar

ve geçip giden

ayak izlerinden tanıdım seni

...

seni gördüm

seni bildim

parmak uçlarına basarak yürüyordun

....

demiştim sana

her sevda taşa dönüşüyor bittiğinde

ki

sonsuz sevebilmek

mümkün değildir demiştim

bütün ağaçlardan özür diliyorum

özellikle

en yaşlı olanlardan

ey

ağaçların en bilge olanı

sen ki

cümle kuşlardan duydun beni

beni gördün

tanıdın

anladın

....

yedi iklim dedim sana

yedi leylim bahar dedim

birbirine komşu olan

bütün sayılardan

kurmaca fallar yaptığımı söyledim

ve tek tek

anlattım onları sana

dedim ki

bir avuç sözüm ben

kendi şiirinde kaybolan

tut yüreğimden gidelim dedim

...

...

çokça sonra öğrendim bunu

yalnızca

kendini yurt edinmeli insan

kendisi için yürümeli

zira

her yolun

bir gideni var

mutlak bir bekleyeni